Feun zat roerloos en liet haar geest langzaam leeglopen tot achter haar starende ogen de laatste gedachte door de wind was weggeveegd. De hemel achter de grotingang werd geleidelijk donker, de eerste sterren stonden laag aan de horizon en een koude wind deed de as wervelend opwaaien.
Haar ogen vielen dicht, wit licht overspoelde haar en overal om haar heen waren verglijdende schimmen en fluisterstemmen. Eén stem steeg boven de andere uit. Een vreemd vertrouwde stem, bezorgd, strelend, vol medelijden.
Ik heb het je voorspeld, Feun, oudste dochter van me.
Merrit! Wanhopig trachtte Feun de stem vast te houden en oeverloos te genieten van elke klank, maar ze werd alweer zwakker, alsof Merrit zelf van haar wegdreef.
Niet gemakkelijk, dochter van me... Je zult het nooit gemakkelijk hebben…
Als de sjamaan van de rendierstam verongelukt, moet Feun zijn taken overnemen. De geest van de sjamaan naar de andere wereld begeleiden en de mammoetjacht voorbereiden. Daarvoor moet ze in de onderaardse grot, diep onder de berg de mammoet afbeelden.
Bij de jacht, gestart onder een slecht gesternte, komt het stamhoofd om. Vermoord, maar door wie? Ook dat zal Feun moeten uitzoeken.
Dan vindt ze Mirre, de enige overlevende van haar stam, die optrekt met een jonge wolf. Voor de stam is dat onaanvaardbaar. Maar als Feun in een sneeuwjacht verdwaalt en de moordenaar haar op de hielen zit, is het Mirre met haar wolf die de meeste kans maakt haar te redden.