Leven is drie keer sterven. Van genot, van angst, van pijn. Ze richtte haar pistool en vlamde tweemaal vanuit de heup, van vlakbij en zonder mikken. Het wapen schokte en schudde en de kogels maakten een snijdend, fluitend geluid. Takkk – pfffieuwww – bámmm! Luchtbellen met de kleur van frambozen borrelden uit zijn mond en gleden als schuim langs zijn kin. Dat was andere paté dan smeerpaté. Sneeuw dwarrelde uit de bomen. Lentesneeuw, dacht de commissaris. Hij slikte een Perdolan en twee Alka-Selzer-tabletten met een glas water. Hij had er genoeg van. In die poppenkast wilde hij niet meespelen. Hij trok de buitenboordmotor van een opblaasbare rubberboot op gang en de Zodiac schoot naar het midden van de plas. Twee kikvorsmannen lieten zich splááásh achterwaarts in het water vallen. De dienstauto walste over de linkerrijstrook en schraapte langs de betonboord. Koppeling indrukken, schakelen, gas geven. Sofie Simoens greep haar dienstpistolen, die verborgen zaten in haar cowboylaarsjes van slangenleer. ‘Afblokken, die breedsmoelkikkers!’ riep zij en Vindevogel rock-’n-rolde hardop mee. BÁÁÁNGGG! De eerste kogel blies een gat in de wolken.