Dok is beeldend kunstenares, maar als e alleen komt te staan tekent en schildert ze lange tijd nauwelijks. Ze geeft wel lessen Vrije Vomren aan jonge mensen, die suk voor stuk van mening zijn dat ze zich op allerindividueelste wijze ontwikkelen.
Ze besluit de eerste verdieping van haar huis te verhuren, iets wat de overheid stimuleert, en krijgt Mara in huis onuitspreekbare achternaam en een andere moedertaal.
Vanaf het moment dat Walt, de jonge student die haar geholpen heeft geholpen met het sjouwen van tweedehands meubels, verder in haar leven komt, en ze ontdekt dat er nog iemand boven blijkt te wonen, neemt het geheel een thrillerachtige weniding. Aan het eind komt alles samen op een manier die Dok, laat staan de lezer, niet had kunnen voorzien.
In een prachtige, heldere en humoristische stijl beschrijft Joke van Leeuwen de lotgevallen van een vrouw in een stad. De observaties, de treffende beelden en het spel met de taal alten zien dat Joke van Leeuwen in alles een beetje een dichter is.