In een van de vele dromen in C.O. Jellema's nieuwe bundel Droomtijd speelt een gedicht (of misschien wel hét gedicht) een rol: het schept de weiden grazig en leidt ons aan wateren der rust. In die droom is het gedicht dus zoveel als god en hiernamaals tegelijk en verweert het zich bovendien tegen het zelf geformuleerde verwijt dat het haat en verschrikking verzwijgt. Is het mogelijk tegelijk middenin de wereld te staan en in de leegte die aan alles voorbij is? Als je een gedicht bent, en de taal is je genadig - ja, dan misschien. In Droomtijd woekert Jellema telkens weer met zijn grote talent om dat te bewerkstelligen; zelfs wie ontkent dat de taak mensenmogelijk is zal ontroerd worden door het resultaat van zijn pogen.

C.O. Jellema is in 1936 in Groningen geboren. Hij studeerde theologie, Duits en filsofie; als wetenschappelijk medewerker Duitse letterkunde was hij lange tijd verbonden aan de universiteit van zijn geboortestad. In 1992 verschenen zijn verzamelde gedichten onder de titel Gedichten, oden, sonnetten. Drie jaar later kreeg hij er de Hendrik de Vriesprijs voor.

T. van Deel over Jellema's vorige bundel: 'Spolia is het indrukwekkende resultaat van een waarlijk bezield dichterschap.'

Arjan Peters in de Volkskrant: 'In zijn sonnetten zowel als in de vrije verzen schept hij een eigen ordening waarin alles op zijn, Jellema's, plaats valt. Staat.'