Scheltema (1906-1981) was een groot rechtshistoricus, een briljant jurist en opmerkelijk hoogleraar, een zeer curieus dichter, een meer dan middelmatig pianist en een meer dan misselijk practical joker. Al die hoedanigheden heeft E. W. A. Henssen aan bod laten komen in zijn biografie 'Langs zelf gekozen paden'

Scheltema blonk uit op vele terreinen, als jurist en als rechtshistoricus, als pianist en als dichter en op al deze gebieden nam hij een grote discipline in acht. Zijn voorkeur ging uit naar grensgebieden. Niet alleen bracht hij het merendeel van zijn leven in Groningen door, waar het stiller was dan in de grote steden en hij zich naar eigen zeggen kon wanen in de beschaafde wereld te vertoeven, ook al was hij niet altijd gelukkig met zijn collegae: 'Pummels nemen ze hier graag, van die mensen met wie je eigenlijk niet kunt omgaan.' Ook in de wetenschap en in de literatuur oefenden grensstreken een bijzondere bekoring op hem uit. In de Nederlandse letterkunde vertoefde hij lang in de marge door zijn moeilijk te verkrijgen publikaties, de aard van zijn werk - gevoelige verlakkerij in archaïserende stijl en zijn afkeer van het heersende poëtische klimaat. Eenmaal hoogleraar geworden distantieerde hij zich ogenschijnlijk snel van zijn dichterschap, maar voor een enkele ge‹nteresseerde liet hij deze pose varen. Hij verwierp niet de poëzie, maar haar beoefenaren: 'Mensen die altijd zo eerlijk willen zijn.'