De zonen van het uitzicht is wel het grilligste romandebuut dat Querido ooit in het licht heeft gegeven. Is het eigenlijk wel een roman, is dan de geijkte vraag. Maar als het begrip 'roman' niet zo nu en dan werd uitgebreid om iets op te nemen wat er daarvoor nog niet was - betekende dat niet dat de roman dood was? En is De zonen van het uitzicht geen bewijs van het tegendeel?

'Laten we beginnen met het paradijs. U bent God, ik de gevallen engel. Het volk buiten speelt de schepping. Kan ik u ergens mee helpen, misschien?

Hiëronymus, de heilige, schreef lang na het vergaan van het oude paradijs aan de non Eustochius dat God, die toch almachtig is, een vrouw niet in haar maagdelijkheid kan herstellen, wanneer zij eenmaal is gevallen. Sint-Peter Damiani en Desiderio van Cassino bespraken het onderwerp tijdens de lunch en waren het oneens. Sint-Thomas wikte.

Indien u in een moment van almachtige recreatie een herstelling van de onschuld wilt overwegen, zal de apocriefe engel u met dit boek terugbrengen naar het verloren paradijs. Zoals ieder kunstwerk ons moest terugbrengen naar het paradijs: u, mij, de non Eustochius, Hiëronymus met zijn leeuw, en alle vijf de wijze en alle vijf de dwaze maagden, met te zamen voldoende olie om de tuin voor een feest te verlichten en een vedel om te bespelen, als alles brandt.'

Atte Jongstra in Het Parool: 'M. Februari's De zonen van het uitzicht is een sensationeel romandebuut'.

Bart Vervaeck in De Morgen: 'Wat mij betreft is dit het sterkste debuut van de laatste jaren.'

T. van Deel in Trouw: 'M. Februari heeft een overvloedig boek geschreven, dat zich verzet tegen elke vorm van samenvatting. Het is frivool van compositie, tot in onderdelen diepzinnig en humoristisch tegelijk, en geschreven op een volstrekt superieure manier. Een debuut om erg mee ingenomen te zijn.'

De zonen van het uitzicht is bekroond met de Multatuliprijs 199o.