De eerste jaren van deze eeuw hebben heel wat discussies opgeleverd over fatsoen, over ethiek, over normen, over waarden, over het hele pakket van goed gedrag. en al die discussies gaan uit van de blijmoedige verwachting dat ergens een duidelijke moraal voor ons klaar ligt, dat normen en waarden gewoon in de la liggen te wachten op herwaardering. Deze boodschap is aan Marjolijn Februari niet besteed. In haar elegante, puntige en speelse notities houdt ze meer van morele verwarring dan van het rituele fatsoen, dat maar al te vaak de individuele vrijheid aan banden wenst te leggen. de betekenissen van morele termen als deugd, verplichting, rechtvaardigheid, kwaad, goed fluctueren, zijn niet aan een universele standaard af te meten. Marjolijn Februari maakt gebruik van een lichtvoetige casuïstiek. Voor haar analyse van de moraal voert zij gevallen op van louche autohandelaren, de kalkoen op Thanksgiving Day, de wereld van Pippi Langkous en de zaak van de niet-bestaande kinderen. De blijmoedige verwachting van een algemeen geldende moraal wordt bij haar op satirische wijze omgemunt tot de blijmoedige suggestie dat de moraal per geval moet worden uitgevonden. De notities voer morele verwarring werden eerder als columns gepubliceerd in de Volkskrant.