Bij het licht van de zaklamp gooide Askew de emmer leeg op de as, gooide de dolk en bijl erbij. We pakten de dekens. Al die tijd hield ik mijn vuist dichtgeklemd. We keken nog een keer de binnengangen in, zagen de starende ogen van de magere kinderen en de schittering van Silky.
‘Schiet op,' zei ze weer. `Waar kijkje naar?’
We struikelden door de gang, kropen door het gat en over de puinhoop, gingen onder de boog van baksteen door en worstelden ons door de meidoorn. De zon blonk in het smalle dal. We deden onze armen voor onze ogen tegen het felle licht. Allie schaterde het uit.
‘Als je jezelfeens kon zien! Als je jezelfeens kon zien!’
En Askew en ik gaapten elkaar aan, besmeurd als we waren met vuil en bloed, en zelfs Askew schoot in de lach.
Ik deed mijn hand open, liet de felgekleurde steentjes zien.
‘Wat is dat?’ vroeg Allie.
‘Een geschenk,’ zei ik.
Askew raakte de steentjes aan. Met glanzende ogen keek hij me aan.
‘Jezus,’ zei Allie. ‘Wat is er met jullie?’
Ik kneep mijn hand weer dicht. ‘Een beetje geduld,’ zei ik. ‘We vertellen je alles nog wel.’