Het West-Friese dorpje Oostwoud speelt in bijna al het werk van Robert Anker op de achtergrond een rol. In Negen levens heeft Anker voor het eerst het autobiografische materiaal uit de eerste twaalf jaar van zijn dorpse bestaan (1946-1958) bij elkaar gezet. Alle details en herinneringen die hm zijn bijgebleven op zijn reis door de tijd staan erin. Het licht boven de kolenbak op zolder de geïmproviseerde douche van zijn moeder aan het einde van de gang de vrachtwagen die zijn vader, timmerman van beroep, voor hem maakte de vriendschappen en de verschillen tussen de mensen. De wereld in dit boek lijkt vijftig jaar na dato geheel van de aardbodem weggevaagd nadat ze daarvoor vijfhonderd jaar in dezelfde vorm had bestaan. Het feit dat Anker ooit in die wereld aanwezig is geweest blijft voor hem een raadselachtig gegeven.
In Negen levens gaat Anker associërend en hardop mijmerend langs de dingen van zijn bijna eeuwig lijkende jeugd. Helder beschrijft hij de wereld aan de buitenkant en het kan niet anders of de 'binnenkant' komt dan vanzelf mee. Het is een ontroerende poging om voor altijd een stukje van het paradijs bij de hand te houden.