Van Anna Bijns (1493-1575), levend en werkend te Antwerpen, is veel werk bewaard, voornamelijk in de vorm van refreinen: gedichten met een vaste slotregel per strofe die het thema aangeeft. Juist die ruime overlevering, zowel in handschriften als in gedrukte boeken, geeft aan hoezeer haar virtuositeit al tijdens haar leven erkenning vond. Maar ook in de moderne tijd wordt zij steeds weer opnieuw ontdekt. Heel recent bleken haar teksten ook identificatiemogelijkheden te bieden voor de vrouwenliteratuur. In hoeverre haar werk dat verdraagt is nog de vraag. Maar de uitbreiding van correctie van de traditionele beeldvorming is zeer welkom: al te lang is Anna Bijns weggestopt in de hoek van de reformatiestrijd, waarin zij voornamelijk een even bitse als bekwame voorvechtster van de orthodoxie zou zijn. Maar zij verdient een veel ruimere plaats in de Nederlandse letterkunde. Als niemand vóór haar weet zij een nieuwe literaire taal te scheppen, als instrument voor de emotionele en vakkundige