Als mensen veel geestelijke arbeid en denkwerk verrichten, komen ze slecht in hun vel te zitten. Geestelijke inspanning vraagt om lichamelijke ontspanning en omgekeerd. Wie geen balans houdt in werk met de handen en werk met het hoofd, verliest de rust in het innerlijk. Deze problematiek is van alle tijden. Augustinus van Hippo (354-430) kreeg rond 400 al te maken met monniken die het niet nodig vonden om met werken hun brood te verdienen. Augustinus hekelde in De opere monachorum hun levenswijze, omdat hij ledigheid vreesde. Voor lichamelijke arbeid hoort in de dagindeling ruimte gemaakt te worden. De monnik kan dan zélf in zijn levensonderhoud voorzien en ontspant zich bovendien van de geestelijke inspanning. De opere monachorum (Het werk van monniken) is een verrassend werk. Er klinkt een andere zienswijze op lichaam en werk in door dan in Augustinus´ meer academische werk. Bovendien laat hij op verrassende wijze zien dat de apostel Paulus voor hem meer dan alleen maar een leraar was, die zijn denken over de menselijke natuur en de goddelijke genade beïnvloedde. Augustinus toont in dit praktische werkje hoe Paulus hem heeft geïnspireerd in zijn ontwikkeling als mens, op zoek naar een balans tussen hoofd en handen.