Wetenschap en poëzie zijn twee verschillende en toch verwante manieren om greep te krijgen op de werkelijkheid. Beide willen de onverschillige werkelijkheid bevattelijk en inzichtelijk maken en zo de noodzakelijke betekenis verlenen. Beide zijn daarbij aangewezen op de taal. .In de wetenschap is die taal zoveel mogelijk genormaliseerd, in de poëzie is zij bij voorkeur gelaagd en dubbelzinnig. Maar terwijl de wetenschap splitst, scheidt, isoleert en ontrafelt, legt de poëzie juist een `verzoenende paarlust´ (de uitdrukking is van de overleden dichter/bioloog Dick Hillenius) aan de dag. Poëzie voegt samen wat niet bijeenhoort, synthetiseert wat ongerijmd is...Hoe verhoudt de wetenschappelijke blik op de werkelijkheid zich tot de poëtische verbeelding ervan? Sluiten ze elkaar uit, vallen ze samen of vullen zij elkaar aan? Hoe denken degenen die van beide markten thuis zijn daarover? Hebben zij aan het wetenschappelijke weten niet genoeg en grijpen zij daarom naar de dichterspen? Zeggen zij als dichter en als wetenschapper gewoon hetzelfde maar dan anders? Of huizen er in hun binnenste twee zwijgzame mensen die elkaar niets te vertellen hebben?