Teken van aanwezigheid: het is een hoge pretentie van de kerk, die eerder als 'het graf van God' werd gediskwalificeerd, teken van Gods aanwezigheid te zijn. Op grond waarvan voert de kerk deze pretentie eigenlijk? En hoe rechtvaardigt de kerk zichzelf en haar vele instellingen ten opzichte van Jezus van Nazaret en diens verkondiging van Gods koninkrijk? Hoe 'positioneert' ze zich in een wereld die voor een groot deel niet-kerk en zelfs niet christelijk is? Hoe ziet de kerk haar verhouding tot het joodse volk waarmee zij een belaste geschiedenis heeft? In Teken van aanwezigheid stelt Ton van Eijk een groot aantal gewetensvragen. In zijn zienswijze op de kerk neemt het sacrament van de eucharistie een grote plaats in. Toch is het juist bij de maaltijd van de Heer dat de pijn van de verbroken gemeenschap zich het ergst laat voelen. De auteur gaat daar uitvoerig op in, evenals op de vraag waarom de katholieke en de orthodoxe kerk in het oecumenisch gesprek zo de nadruk leggen op het bisschopsambt als onmisbaar element van de te herstellen gemeenschap. Wat is overigens binnen de kerk als 'gemeenschap van gelijken' de plaats van ambten die in en voor haar worden uitgeoefend door gelovigen die daartoe al dan niet gewijd zijn? Ook al raakt geloven hier en daar weer 'in', de betrokkenheid bij het kerkelijk leven is bepaald niet toegenomen. Het is een reden temeer om grondig te bekijken hoe de kerk in de wereld een plaats is van God.