In de klassieke fabels

spraken de dieren ons beierend toe. Op de grens van de eenentwintigste eeuw is dit niet meer het geval. Niet omdat de dieren ons niets te zeggen hebben, integendeel: omdat wij beter zijn gaan begrijpen hoeveel wij eigenlijk op hen lijken. Wanneer wij naar de dieren kijken, komen wij op gedachten die ons kunnen helpen ons leven te ordenen, krijgen wij meer inzicht in wie wij zijn en gaan wij meer van onze eigen hulpeloosheid begrijpen. in hun schoonheid en geschondenheid, in hun wijsheid en weerloosheid kunnen de dieren ons leren om een wereld waarin dieren en mensen onafscheidelijk bij elkaar horen, beter en met meer begrip te beschouwen.