De icoon is een meditatie in kleuren. Ontstaan vanuit het gebed wil zij het bidden veroorzaken. De icoon wil licht geven aan de mens wiens leven getekend is door duisternis. Gods licht wil gedragen worden door onze duisternis. De techniek van het iconen schrijven drukt dit ook uit. De schrijver werkt steeds van donker naar licht door telkens opnieuw dunne laagjes aan te brengen en telkens lichter van kleur. Het lijkt wel op een gevecht waarin met veel geduld het licht de duisternis overwint. Door het telkens opnieuw oplichten met laagjes wekt de icoon de indruk transparant te zijn. De bedoeling daarvan is dat het Heilige tot ons kan komen. Het beeld van het Woord wil met ons een relatie aangaan.
Het beschouwen van een icoon is een ontdekking die tijd vraagt. Het is een groeien van zien via dieper kijken naar verder kijken, totdat het bidden wordt en zich uiteindelijk in de contemplatie openstelt voor de Heilige die wij bekijken.