De renners noemden hem dokter Punto (in tegenstelling tot dokter Ferrari), omdat hij niet verder wilde gaan. De teamleiding van Festina had zijn ontslag in gedachten, omdat hij niet verder wilde gaan. Hijzelf speelde met het idee om na 1998 het peloton voor de tweede keer en wellicht definitief te verlaten, omdat hij niet verder wilde gaan. Toen de zaak-Festina losbarstte en de grond langzaam van onder zijn voeten wegschoof, vroeg zijn vrouw hem om naar huis te komen. Maar in tegenstelling tot zijn collega's bleef Eric Rijckaert bij zijn team, bij zijn renners. De rest is geschiedenis. Festina werd uit de Tour gezet, Eric Rijckaert werd opgepakt. Drie maanden lang probeerde hij de Franse speurders en de onderzoeksrechter ervan te overtuigen dat medische begeleiding van wielrenners niet zomaar als doping kan worden afgedaan, dat niet elk geneesmiddel gevaarlijk is, dat een Tour rijden zelfs gevaarlijker is zonder EPO dan met, dat hij op medische gronden geen fouten had begaan. Drie lange maanden zat hij in een cel. Eric Rijckaert werd niet gestraft omdat hij (volgens de Belgische media en collega's) 'doping dealde', maar omdat hij niemand vals wilde beschuldigen, om zijn rechtlijnigheid, zijn genuanceerde visies, zijn overtuiging dat er vele waarheden zijn en zijn zorgvuldig opgebouwde sportmedische kennis. Na zijn vrijlating zette Eric Rijckaert zich aan het schrijven, ondanks zware medische behandelingen. Hij werd hierin bijgestaan door sportjournalist Hans Vandeweghe. Samen hopen zij dat dit boek bijdraagt tot een beter begrip van alle aspecten van het fenomeen doping en dat niemand ooit nog oordeelt en veroordeelt voor hij alle feiten kent en begrijpt.