In deze studie stelt Berkhout de reguliere afschrijving volgens goedkoopmansgebruik op bedrijfsmatig vastgoed centraal. Hij zoekt een antwoord op de vraag wat in fiscale zin met afschrijven tot uitdrukking wordt gebracht. Hiertoe verkent hij de grenzen van afschrijven. Eerst inventariseert en analyseert de auteur relevante uitspraken, kritieken, visies en gedachten, zoals die hun neerslag vonden in jurisprudentie en binnen- en buitenlandse literatuur. Daarbij zal al snel duidelijk worden dat de term afschrijven niet eenduidig is gedefinieerd.
Berkhout hanteert het fiscale recht als uitvalsbasis, maar waar het dienstig en geoorloofd is, haakt hij aan bij de inzichten die zijn ontwikkeld in het civiele recht (BW), de vastgoedkunde (bouw en beheer), de accountancy (IAS, Richtlijnen jaarverslaggeving), de bedrijfseconomie (Limperg en Van der Schroeff), de investeringsanalyse (DCF en IRR) en de taxatieleer (waardebegrippen).
De studie is als volgt opgezet. Na een inventarisatie van begripsbepalingen (de ratio van afschrijven), komt de vraag aan bod waarop wordt afgeschreven; anders geformuleerd: wat is het afschrijvingsobject? Het afschrijvingspotentieel (fiscale kostprijs minus restwaarde) komt vervolgens aan de orde, waarna Berkhout uitvoerig ingaat op de verschillende soorten gebruiksduur en de diverse afschrijvingssystemen. In het voorlaatste hoofdstuk behandelt hij de vraag of afschrijven ook door andere (fiscale) factoren wordt beïnvloed. De auteur besluit met zijn conclusies en aanbevelingen.