De vervolging van de Joden maakte slachtoffers in iedere stad en ieder dorp. Iedereen die de jaren van de vervolging heeft meegemaakt kan ervan getuigen. Ook degenen die daarna geboren zijn kennen de verhalen en beelden van de vervolging van de Joden. De herinnering aan de Jodenvervolging is sinds 1945 een centraal maar ook omstreden bestanddeel van de Nederlandse cultuur geworden. In 'Na de ondergang' beschrijft Ido de Haan hoe de herinnering in het openbare leven vorm heeft gekregen. Hij laat zien dat de overlevende Joden zelf weinig invloed hadden op de manier waarop hun lot herinnerd werd. De vervolging had een kloof tussen Joden en niet-Joden teweeg gebracht, die nauwelijks meer viel te overbruggen. Toch had de herinnering aan de Jodenvervolging na 1945 steeds een belangrijke plaats in het publieke debat, omdat die herinnering werd gebruikt als wapen in de politieke strijd. Pas met de steun van de psychiatrie kregen na 1970 de slachtoffers van de Jodenvervolging zelf meer gehoor.