Laatst moest ik in Godesberg een lezing houden en wel in het Duits. Dat kan daar niet anders... Op het station werd ik afgehaald door een piket forse Duitsers, die mij met een donderend 'Herzlich willkommen' Herr Professor' uit de coupe trokken en in een taxi stopten. Onderweg maakten we nog een ommetje langs een sigarenwinkel waar ik eveneens als professor tegen de ruiten hing. Ik liet het maar zo, want beneden die rang kun je in Duitsland moeilijk je mond opendoen.

Ik ben dus een avond professor geweest en men waant zich werkelijk op de maan. De zwaartekracht is daar geringer en iedere sprong die men er maakt gaat drie keer zo hoog.

Na afloop in een kleine kring van achtergebleven notabelen liet ik van opgekropte zenuwen wat vuurpijlen los die regelrecht de hemel inschoten. Een daarvan was de mededeling dat ik geen professor was. Die vond hem de beste.'