Eenendertig jaar onschuldig in de gevangenis doorbrengen, het zal je maar overkomen. Leon Van Huffel uit het Waasland maakte het mee: in 1948 werd hij — onterecht — veroordeeld tot levenslang wegens doodslag op zijn vader, die zich in werkelijkheid in een schuur opgehangen had. Pas in 1979 kwam Leon toch vrij. Chris Picavet groeide op in hetzelfde dorp, in Verrebroek in de Wase polders, waar iedereen iedereen kende. Als achttienjarige zag hij Leon opeens opduiken in de zondagsmis, aan de zijde van Clara De Vos, van wie hij dacht dat zij een alleenstaande vrouw was. Hij raakte zo geïntrigeerd door het onwaarschijnlijke verhaal van Leon en Clara, dat het hem niet meer losliet en hij hun leven uiteindelijk in een roman goot. Hoe is het zover kunnen komen dat Leon vals beschuldigd en opgesloten werd? Waarom bracht zijn moeder de ware toedracht niet aan het licht? Hoe hield Clara in haar eentje hun boerderij recht en waarom bleef ze hem al die tijd trouw? 'Ik heb mijn vader niet gedood' vertelt niet alleen het tragische relaas van Leon, maar schetst tegelijk met zin voor humor een portret van het naoorlogse Vlaanderen en het boerenleven in de polder dat dreigt te verdwijnen door de uitbreiding van de Antwerpse haven.