Dit verhaal is niet verzonnen. In december 1992 gaan Rozemarijn, haar zusje Phebe en hun ouders naar een verjaardag. Op de terugweg botsen ze hard tegen een boom. Het is een ernstig ongeluk. Rozemarijn is de enige die niet bewusteloos raakt. Haar vader, Arno Bohlmeijer, heeft opgeschreven wat er die weken gebeurt. Hij vertelt wat Rozemarijn denkt en voelt als haar moeder doodgaat. Hij laat zien hoe verdrietig en sterk zijn is - hoe het na zoiets moeilijks toch goed met haar gaat.