René Daniëls bekleedt een belangrijke plaats in de hedendaagse kunstgeschiedenis sinds de tweede helft van de 20e eeuw, ondanks het feit dat zijn carrière in 1987 abrupt werd afgebroken doordat hij getroffen werd door een hersenbloeding. Daniëls verscheen op het toneel in de late jaren 70, toen figuratieve en expressieve schilderkunst opnieuw populair werd. Hij ontwikkelde snel een originele, persoonlijke taal. Hoewel hij al vroeg erkenning oogstte, weerhield dat Daniëls er niet van om te blijven experimenteren met verschillende beeldstijlen. Niettemin duiken bepaalde motieven steeds weer op, in voortdurend wisselende vormen, volgens een associatieve droomlogica. Als een componist bedenkt Daniëls variaties op een thema. Vanaf 1984 speelt één motief een dominante rol: dat van een in perspectief weergegeven tentoonstellingsruimte. Deze vorm, die wel iets wegheeft van een strikje, duikt steeds weer op in composities waarin de kunstenaar spelt met spiegeleffecten, overlappende lagen of veranderingen van richting.
De tentoonstellingscatalogus Fragments from an Unfinished Novel[Fragmenten uit een onvoltooide roman], geïnspireerd door de titel van één van de zeldzame teksten van Daniëls' hand, verkent het verschijnsel déjà vu en de relatie tussen waarneming en geheugen, die centraal staan in zijn kunstpraktijk. Aan de hand van historische schilderijen en nooit eerder tentoongestelde werken wordt de ontwikkeling van Daniëls' visuele taal geschetst, met aandacht voor de effecten van herhaling en variatie die eigen zijn aan zijn werk. Een ruime selectie van tekeningen vervolledigen de tentoonstelling en het boek en biedt een dieper inzicht in de evolutie van zijn beeldtaal.