Tussen blank en bruin’ is het eerste deel van Jalhaij’s Indië-trilogie. Het gaat vooral ook over het dubbelleven van de indo in het vooroorlogse Nederlands Indië: ‘Zondagochtend liep ik als misdienaar met een wierookvat achter de pastoor te zwaaien, dezelfde avond nog zat ik bij tante Goedé in de desa om haar duivelsbezweringen bij te wonen en leerde van haar en anderen de fascinerende Javaanse mythologie van ‘nasi’ tot gort kennen. Zo was de culturele positie van de Indische mensen’.
Voor een Indische jongen zoals Jalhaij, en voor duizenden lotgenoten, was ‘tempo doeloe’ niet in alle opzichten een ‘goeie ouwe tijd’. Armoede: slechts weinigen durfden en durven hiervoor uit te komen. Over armoede zwijg je. Je was Nederlander en hoorde de eer hoog te houden. Grote contrasten domineren het leven: Jalhaij’s vader leerde hem dat het vanzelfsprekend was dat je met inlanders op gelijke voet omging. Waarom ook niet, het was immers de wereld van zijn moeder, zij was een inlandse uit Midden-Java, en de wereld van zijn familie, zijn tantes, ooms, neven en nichten. De contrasten tussen Europees en inlands, tussen rijk en arm, blank en bruin waren groot. Jalhaij’s verhaal maakt duidelijk dat van de missie evenmin een stimulans uitging in de richting van een samenleving waarin de rassen en soorten gelijkwaardig zouden samen leven.
in ‘Tussen blank en bruin’ onder meer Goena Goena en Javaanse legenden, een schitterend beschreven kolonisatieproject van de missie, en Max Havelaarachtige episode in het boswezen en een tankbestuurder in spe.