‘Waar slaap je?’ vroeg ze.
Jeetje.
Het is zij die het vraagt. Het was aan hém, je moet op zeker moment de man het initiatief laten. Anders is het al te makkelijk. Jij schrijvend loeder. Hoe durf je?
Ze moest er iets aan doen.
Ik moet ingrijpen, ging door Julie heen. Ik kan hem niet aan haar overlaten, ze past niet bij hem, hij staat hoger in rang. Hij …
‘Wat doen ze na het optreden?’ vroeg ze aan Ilja.
‘Romeo rijdt …’
‘Tom!’ riep Brusselmans.
Zijn vriend Lanoye was er.
‘Ik bèn met de trein gekomen,’ zei Lanoye.
‘Jij met de trein, echt? Jij dramaqueen,’ zei Brusselmans.
‘Kom jij echt met de trein, meneer Lanoye?’ vroeg Arnon.
‘Jewèl,’ zei Lanoye, ‘in eerste klasse jewèliswaar, eerste klasse is effegoed voor het milieu en op die manier hèbben de arme mènsen in tweede klasse méèr plaats. Dat is zo altruïsties van me.’
Hoe raar spreekt die, dacht Julie. Is dat een schrijver, spreken die zo? En Brusselmans met zijn paardenmarchandaccent, dat is al even erg. Het is net of die ene schijt het paardenbiefstuk uit dat die andere net heeft gekauwd. En de derde, die kleine, kijkt momenteel naar de billen van wie er echt toe doet.
‘Wie is die mooie jongen?’ vroeg Lanoye.
‘Waar?’
‘Die naar het toilet is.’
Het toilet in Hotel du Parc was te bereiken via een openstaande deur waarachter een marmeren trap lag. Julie kon zien hoe Romeo het laatste stukje ervan afdaalde. Daarna verdween hij in het donker.
‘Dat is Romeo,’ zei Lize.
‘Knàp vèntje,’ zei Lanoye. ‘Maar hier sitten nog mooie jongens zie ik.’
‘Dank je,’ zei Brusselmans.
‘Wie ben jij?
‘Ik ben Arnon,’ zei Arnon. ‘En dit hier is mijn vrou…’
‘Mooi, en deze hier?’
‘Dat is Ilja. Wij zijn beiden germanisten.’
‘Mooi mooi.’
‘En ik ben Lize,’ zei Spit.

Charlie Hedo beschrijft in deze prachtige novelle hoe een literaire avond er na corona uit zou kunnen zien. Waar blijft het vaccin?
Deze pornovelle is tevens opgenomen in de fantastische bundel 'Niet alle vrouwen liggen onder'.