Hij stelde zichzelf en zijn vriend voor en dronk z’n glas in één teug uit. Alsof het whisky was en hij in een Amerikaanse film meespeelde.
‘Aangenaam, Juliette,’ zei de stoere.
‘Is wel dure wijn hoor,’ zei ze.
En lekkerrrr. Als ie niet zo lekker was, hield ik er een poos geleden al mee op. Hou de controle, Line.
De blonde schonk bij. Ze had nauwelijks een teugje genomen of haar glas was alweer vol.
Toverdrank, mompelde ze. Als je ervan drinkt, komt er meer bij dan eruit ging. Hi.
Ze nam nog een teug. Het was er zo gezellig. Meestal kwam ze hier enkel eten, bleef ze aan haar tafeltje zitten tot ze wegging. Van aan de tafeltjes had je kijk op de gezelligheid, maar nu zat ze er middenin.
Ik voel me heerlijk, wat een leuk muziekje, jazz? Of blues? Aanstekelijk ritme. Met die kaarsjes erbij.
Ze keek naar het flikkeren van de vlammetjes. De kaarsen zaten in flessen wijn, Barolo, Aloxe Corton, Brunello, Pomerol, slanke en brede flessen, met op hun flanken het gestolde kaarsvet dat op lava leek die van een vulkaanberg droop.
‘Zé do’o.’
‘Hè? Wat zei je?’ zei ze tegen de stoere.
‘Ik zei: je droomt,’ zei hij.
‘Ik keek naar die kaarsen.’
Ze hield de koperen reling vast met haar linkerhand, zo onopvallend mogelijk, in haar rechter zat het glas dat reeds half leeg was.

Juliette wordt langzaam dronken. Ze mag haar man niet bedriegen. Maar weet ze wel nog wat ze doet? Ze zou haar verstand er moeten bij houden, maar het is de knappe man die haar verhindert om nog meer te drinken. Zij wil nog wel. Zij wil wel. Het is aan hem om haar eer te bewaren. Maar zit dat in zijn natuur?