Als iemand van wie je houdt is doodgegaan lijkt het somt of niemand echt begrijpt hoe je je voelt. In dit boek vertellen dertig kinderen over wat zij meemaakten en hoe hun leven verder ging na de dood van hun vader of moeder. Het gaat over verdriet en geluk. Over akelige gedachten en fijne herinneringen. 0ver houden van en missen. En over je rot voelen en wat dan helpt. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan je denk is echt een boek om af en toe een stukje in te lezen en dan te merken dat je niet de enige bent die zich zo voelt als jij. Iedereen die beter wil begrijpen hoe het is als iemand van wie je houdt sterft, zal het fijn vinden om dit boek te lezen. Maar het is ook gewoon bedoeld voor alle kinderen die nadenken over het leven en de dood. En dat doet toch eigenlijk iedereen wel eens.
Recensie(s)
Dit boek is voor en door kinderen gemaakt, naar aanleiding van het onderzoek "Kinderen en rouw ". Hiervoor zijn 30 kinderen in de leeftijd van zes tot twaalf jaar intensief geinterviewd over hun gevoelens en gedrag na het overlijden van een van beide ouders. In aparte hoofdstukken vertellen ze over alles wat te maken heeft met het overlijden en de verwerking daarvan. Het is dikwijls ontroerend wat de kinderen te vertellen hebben, hoe ze omgaan met het verlies en ook hoe ze zelf oplossingen vinden om te overleven. De meeste illustraties zijn ook door de kinderen zelf gemaakt. Het blijkt dat kinderen heel realistisch en creatief kunnen verwoorden wat hun gevoelens zijn. Dit boek is voor lotgenootjes, want het is belangrijk te merken, dat je niet de enige bent, die zich zo ellendig en eenzaam voelt. Zeer instructief ook voor volwassenen, die met het kind en zijn verlies te maken hebben. Het is geen leesboek om achter elkaar uit te lezen, maar een handreiking voor gesprekken thuis en op school of in een speciale rouwverwerkingsgroep. Een zorgvuldig samengestelde uitgave met een brede gebruiksmogelijkheid. Als bijlage een verhaal over een jongen die zijn vader verliest na een lang ziekbed.