‘Hij slaapt op de bank. Zij beweegt niet, haar lichaam zit als versteend op de stoel. De meisjes en Gilles zijn op het erf. Ze zijn meteen na het eten naar buiten gegaan, ze weten dat je geen lawaai mag maken als hij op de bank slaapt.’

1967. Isabelle, Claire en Gilles wonen samen met hun ouders in een afgelegen boerderij aan de Santoire, et riviertje dat hun hoge land bevloeit.

Na ‘Het verhaal van de zoon’ (‘Histoire du fils’, Prix Renaudot 2020) keert Marie-Hélène Lafon in ‘Het hoge land’ (‘Les sources’) terug naar haar geboortestreek.
In deze compacte roman, die ze als noodzakelijk bestempelt voor haar schrijverschap, rekent ze definitief af met de demonen uit haar verleden.