'Het was uit dankbaarheid dat de oude man naar de vrijwel vervallen pier ging. Elke vrijdagavond, tot zijn dood in 2050, verzamelden zwermen zeemeeuwen zich om hem heen. Hij gaf ze trouw elke vrijdagavond te eten uit zijn emmer met sardientjes. Vele jaren eerder, in 2022, was hij op weg naar zijn werk, om daar een belangrijke bijdrage aan een bijeenkomst te leveren. Maar op die heel regenachtige voorjaarsdag nam het leven een onverwachte wending, die hem in het angstigste avontuur van zijn hele leven stortte.' 'Slechts enkelingen hebben bij herhaling gewaarschuwd dat groei grenzen kent. Mendina was een van degenen die volhardden in het laten doorklinken dat het anders kon. Nu klimt ze uit de kajuit van hun schip De Pleisterplaats. Met uitzicht op de rampspoed die ze vreesde.' Als Mendina achter de reden van haar bestaan komt, vallen alle zekerheden die ze tot dan toe had weg. Ze wil niet geconfronteerd worden met de waarheid en richt zich vooral filosoferend op de buitenwereld. Het voelt voor haar veiliger om zich bezig te houden met het verbeteren van de wereld en het klimaat, dan met haar eigen binnenwereld. Dan gaat alles goed mis en wordt de wereld overspoeld door een vloedgolf. Mendina en haar man Gijs weten zich te redden. Ze ontmoeten andere drenkelingen op zee. Terwijl ze ronddobberen op zee, probeert ieder voor zich met een eigen overlevingsstrategie de uitzichtloze situatie het hoofd te bieden. ‘Pleisterplaats op zee’ is een roman waarin mensen zichzelf tegenkomen en gaat over hoe ze traumatische ervaringen verwerken.