In Tijd om te gaan zijn er nucleaire aanslagen gepleegd op Europa, dat zich veilig waande, maar onbeschermd bleek. In het Nederland van 2050 zijn de pensioenen waardeloos, de medische voorzieningen geminimaliseerd, de uitkeringen gestopt. Ouderen worden geacht hun leven voortijdig doch feestelijk te beëindigen. Er is evenwel verzet. Velen willen vrij het tijdstip kiezen waarop zij hun drionbox openen. Noodgedwongen vestigen zij zich in leegstaande dorpen waar echter slechts een enkeling in een bestaan kan voorzien. Onvermijdelijk gaat men over tot zeer riskante bijverdiensten zoals deelname aan onderzoek naar de schadelijkheid van bepaalde chemische stoffen. Eva Prins, een arts en een aantal van haar collega’s en vrienden trachten hulp te bieden. Onverwachts vinden zij aansluiting bij een christelijke partij, waar men eveneens op geheel eigen wijze wil leven en sterven. Gezamenlijk richten zij de partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’ op. Abel Hama, een chirurg, wordt hun partijleider. Geen ongevaarlijke job, want toon en houding van de tegenpartij ‘Dappere Ouderen en Jongeren’, verhardt onheilspellend. Pia van Egmond werd geboren en groeide op in Den Haag. Ze studeerde een aantal jaren medicijnen in Leiden, trouwde, kreeg kinderen en voltooide haar studie in Utrecht. Zij specialiseerde zich aansluitend in de radiotherapie en kreeg een aanstelling als medisch specialist. Ze promoveerde na haar pensioen en vatte vervolgens het plan op een roman te schrijven, om op die wijze aandacht te vragen voor een zowel medisch als maatschappelijk probleem, dat zij uitermate ongewenst vond: leeftijdsdiscriminatie. Tijd om te gaan is haar eerste roman.