Drie jonge mensen haasten zich naar een stervende oude dame die een gehavend manuscript achterlaat. Bang dat deze nog niet bestaande tekst verloren gaat, stelt het drietal – een regisseur, een cameraman en een scenarist – de gevonden stukjes samen en leest ze voor aan de schrijvende oude dame. Dit zijn de pagina's die we lezen. Als ze op een hiaat stuiten, geeft de humeurige, oude dame een samenvatting van de ontbrekende tekst, volgens haar herinneringen. Zo begint het spel waaraan Anne Serre ons onderwerpt: de tekst die we begonnen waren te lezen, wordt ons ontnomen en vervolgens teruggegeven, maar in andere vormen.

‘Notre si chère vieille dame auteur’ (2022) is een perpetuum mobile die lezers en personages bij de les houdt. In dit onderzoek zonder einde – het enigma van de samenstelling van een tekst blijft onaangetast – weten we niet of we te maken hebben met een briljante trompe-l’oeil of een existentiële openbaring. We zijn melancholiek, als na een reis, verbaasd dat we zo vurig verlangden naar een tekst die er zou zijn. Waar waren we echt naar op zoek? Alleen de schrijfster, vanuit haar gezichtspunt tussen leven en dood, weet dat. Ze verdwijnt op haar beurt, alsof ze al haar personages in haar tekst heeft opgesloten.