Rafael Chirbes, een van de beste hedendaagse Spaanse schrijvers, begon zijn carrière ruim dertig jaar geleden met ‘Mimoun’.

Een leraar Spaans komt in Marokko aan met het vage idee er een roman af te schrijven. Hij gaat wonen in Mimoun, een stadje in het Atlasgebergte, en raakt daar verwikkeld in een vreemd web van relaties waarin de personages bewegen, ontglippen en verdwijnen als biljartballen in een broekzak.

Voor Manuel, de verteller en hoofdpersoon, zijn Francisco, Hassan, Aisha, Rachida en Charpent raadselachtige wezens op wie hij zijn eigen zorgen en liefde projecteert. Het is Charpent, een mysterieuze banneling, die Manuel op een zelfdestructief moment de meest precieze beschrijving van zijn eigen lot geeft, samengevat in de woorden van Rilke: ‘Oh, Heer, geef ieder zijn eigen dood.’

Het Marokko van ‘Mimoun’ is niet exotisch; het is een vijandige en verontrustende plek waar de personages worstelen om de kracht te vinden om te overleven. Manuel is zich er voortdurend van bewust (en wordt er voortdurend aan herinnerd) dat hij een buitenstaander is, een rol waaraan hij zich niet kan aanpassen. Geschreven in een beheerste stijl, meer suggestief dan voor de hand liggend, is deze roman een gespannen en hartstochtelijk verhaal dat zijn cathartische pretenties niet tracht te verbergen. Ruim dertig jaar na de eerste uitgave schittert ‘Mimoun’, de eerste roman van Rafael Chirbes, die onmiddellijk succes had bij critici en lezers, nog steeds als een literair juweel van uitzonderlijke schoonheid.