Een jonge vrouw leidt een ogenschijnlijk normaal leven: na een beschermde jeugd in een welgesteld gezin werkt ze tegenwoordig in een reisagentschap. Ze heeft een passionele relatie met Gilles, een getrouwde man met een druk bestaan, die haar opzoekt wanneer hij tijd kan vrijmaken. Op een nacht droomt ze van een onbekende man die haar, in een rode verentooi gehulde vogelvrouw, met geweld overmeestert. Korte tijd later reageert ze op een contactadvertentie: ‘Autoritaire man zoekt jonge vrouw, soepel karakter, voor momenten van intense verstandhouding…’ De kennismaking met ‘de rosse man’ leidt tot drie ontmoetingen in een rendez-voushotel, die in alle details worden beschreven. Wat heeft het vrouwelijke personage in zijn armen gedreven?

Met ‘Nacht op klaarlichte dag’ (‘La Nuit l’après-midi’) stapte Caroline Lamarche in 1995 door de grote poort de Franse literatuur binnen. Laure Adler nodigde de auteur naar Parijs uit voor de uitzending ‘Le cercle de minuit’, waar ze in gesprek ging met Jean-Jacques Pauvert, groot bewonderaar van het boek. Op een ongenadige manier ontleedt Lamarche er de machtsverhoudingen binnen een relatie. Dat gaat van de opvoeding van het hoofdpersonage – een vrouw die heeft geleerd in alle omstandigheden te glimlachen, maar vanbinnen dood is, afgestompt, één blok ijs – over de op het eerste gezicht perfecte verhouding met haar vriend tot de sm-relatie met de ‘rosse man’. De vrouw wil opnieuw in staat zijn gevoelens te hebben, en dat kan alleen maar via de etappe van de fysieke pijn. Lamarche weet dit allemaal op te roepen in de haar kenmerkende vlijmscherpe stijl, waarbij elk woord als een mes in het vlees van de lezer snijdt.