Atmosphère, atmosphère, est-ce que j’ai une gueule d’atmosphère?’is een gevleugelde uitspraak van de Franse actrice Arletty in de film Hôtel du Nord, die Marcel Carné in 1938 maakte naar Dabits gelijknamige boek L’Hôtel du Nord uit 1929. In het boek komt die zin niet voor. De roman is een groepsportret van ‘les petites gens’ uit de jaren twintig. Een sepiakleurige foto van een tijd die voorbij is. De sfeer wordt opgeroepen door Dabits fijnzinnige toon, de discours indirect libre, de taal van arbeiders en kleine ambachtslieden gekleurd door argot.

Émile Lecouvreur en zijn vrouw Louise kopen met geleend geld een hotel aan de Quai de Jemmapes aan het Canal Saint-Martin in het noorden van Parijs. De mensen die in het hotel wonen of in het café een borrel komen drinken vormen een staalkaart van de ‘gewone’ mensen in een Parijse volksbuurt. Renée, die door haar minnaar wordt verlaten als ze zwanger is. De oude Deborger, die dagelijks zijn borreltje komt halen tot hij zijn laatste dagen moet slijten in een oudemannenhuis. De wellustige Mimar, die zich verdekt in de gang opstelt om de vrouwen te grijpen. De man die binnen een week naar het ziekenhuis afgevoerd wordt, waar hij alleen sterft. Zijn weduwe die zijn spullen komt opeisen en die klaagt over een ontbrekende paraplu. De twee ongehuwde zusters, van wie de een de liefde leert kennen als de ander ziek in bed ligt. De socialist, de travestiet… Miniaturen van de bewoners en de passanten van dit hotel, dat aan het slot onteigend wordt om plaats te maken voor nieuwbouw en stadsvernieuwing.

Dabit modelleerde zijn L’Hôtel du Nord naar het hotel dat zijn ouders in 1923 kochten. Hij kwam er geregeld en werkte er weleens kortstondig als barman of nachtportier. In werkelijkheid werd het hotel niet gesloopt in de jaren twintig. Dabits ouders dreven het tot de Tweede Wereldoorlog. De gevel van het hotel staat nog steeds overeind op nummer 102, Quai de Jemmapes. Op de begane grond is nu een café-restaurant waar ’s avonds soms jazzmuziek wordt gespeeld.