In Knipperen & Ademen volgen we Micky kris kras door haar opleiding heen, waar ze op de rand van een zenuwinzinking erachter komt dat het niet een burn-out is waaraan ze lijdt, maar een eetstoornis (“Die krijg je er gratis bij”). Met een fikse dosis humor tekent ze de wereld en zichzelf. Spontaniteit en beweging zijn heel belangrijk in haar tekeningen. Anders slaan ze dood, net als bier. Hoe ga je om met de beren die je op de weg ziet, maar die je ook troosten als je het allemaal niet meer ziet zitten? Maar misschien belangrijker nog: hoe kom je van die beren af? Heel herkenbaar voor iedereen die ooit te maken heeft gehad met controlekwesties. Hebben we dat niet allemaal?