Evelien raakt uit evenwicht door een opmerking van haar bejaarde moeder over hun expatverleden in Argentinië. Ze vraagt zich af wat haar ouders bezielde om in 1969 met haar in Buenos Aires te gaan wonen, terwijl haar broer en zus in Nederland achterbleven. Twee jaar later woonde zij een tijdje op dezelfde kostschool als haar zus, een periode waaraan ze overwegend mooie herinneringen heeft. Zo mooi zelfs, dat ze het destijds jammer vond dat haar ouders plotseling terug naar Nederland kwamen. Als Evelien een kleine vijftig jaar later in België woont, probeert ze de puzzelstukken uit het verleden bij elkaar te krijgen. Ze ontdekt dat in Argentinië de jacht op communisten al op gang was gekomen toen zij er verbleven. Hebben haar ouders niks geweten van de staatsrepressie? Er vielen nota bene doden in het noorden van het land, de regio waar ze kort na de incidenten met het hele gezin op vakantie waren. En waarom werd er terug in Nederland nooit meer over Argentinië gesproken? Stilaan brengt de flardenstorm steeds minder aangename herinneringen bij haar terug. Terwijl Evelien de geheimen van haar ouders ontrafelt, wordt duidelijk dat ze ook iets voor zichzelf verborgen houdt. Claire Brentjens (1959) woonde als kind veel in het buitenland, omdat ze deel uit maakte van een expatgezin. Tussen 1969 en 1972 woonde ze in Argentinië, de tijdsperiode waarin ook een deel van haar boek zich afspeelt. Brentjens volgde de Schrijversacademie in Antwerpen, na haar afstuderen in 2015 bleef zij verbonden als voorlezend lid van de Literaire Loge. Daarnaast was ze twintig jaar vrijwilliger en ambassadeur voor Trias, een organisatie die ondernemers ondersteunt in de armste landen ter wereld. Onlangs legde zij deze functies neer om zich volledig op haar schrijverschap te kunnen richten.