In 'Zo vergeefs is het niet' portretteert Stefan Nieuwenhuis (1972) op meesterlijke wijze het bedompte wereldje van de poëzie. Inzet is de strijd om het Stadsdichterschap van een grote plaats in het oosten van Nederland, waar Hein Heusz, de hoofdpersoon van deze roman, als winnaar uit tevoorschijn hoopt te komen. Om dit einddoel te bereiken verkondigt hij onvermoeibaar dat andere dichters er niks van kunnen en hijzelf zo’n beetje de enige redding is van de dichtkunst. Zelfs het via aanpassingen salonfähig maken van zijn poëzie is voor Hein geen probleem – als hij maar de nieuwe Stadsdichter wordt! En eindelijk een beetje erkenning krijgt. Na het succes van zijn debuutroman Ik ben omringd door debielen en ik voel me goed (2005) komt Nieuwenhuis vijftien jaar later met een minstens zo sarcastische opvolger. Ga dat lezen!