Veiligheid en liefde waren niet vanzelfsprekend in de jeugd Dick Witte. Hij zoekt liefde en vindt houvast in de muziek. 'Bestaat er een vorm van liefde, waarin ik me niet gevangen of verlaten voel?'

Dansen voor vader Dick Witte We zitten met het hele gezin in de auto. Vader rijdt, moeder zit ernaast. Wij zijn klein, zitten op de achterbank en kunnen de weg voor ons niet zien. Vader is kwaad en rijdt hard. Moeder roept dat hij kalm aan moet doen. In volle snelheid rijden we recht op een rij huizen af. 'Jan, stop nou!' gilt moeder en begint op hem in te slaan. We gillen allemaal: 'Papa, stop dan!' Ik doe mijn handen voor mijn ogen en wacht op de onvermijdelijke klap. Dan is er onverwacht de stilte en rijden we door een smalle steeg. Vader en moeder beginnen heel hard te lachen. Op een beeldende en ontwapenende wijze schrijft Dick Witte (1951) over breekbare persoonlijke gebeurtenissen. Al heel jong moet hij afscheid nemen van de enige persoon die hem veiligheid geeft. Tegen de achtergrond van de jaren 60 en 70, echoot het lied Mens, durf te leven! Op de radio klinkt Doe Maar met Is dit alles? Teksten die de schrijver houvast geven en aanzetten tot opmerkelijke keuzes. Kan hij de cirkel van afwijzing en eenzaamheid sluiten of gaat de geschiedenis zich herhalen? Dick Witte is auteur van het boek Gais waarvoor hij lovende kritieken kreeg. Dansen voor vader is zijn vierde boek.