Pierre Follon (°1958) behaalde in 1978 zijn diploma als onderwijzer in Bokrijk. Hij heeft lesgegeven tot aan zijn pensionering in 2019, enkel onderbroken door acht maanden legerdienst in Duitsland in 1979. Hij vond het zonde dat de vele herinneringen aan zijn schooltijd als leerling én leerkracht zouden verloren gaan. Tegelijkertijd is hij altijd een pleitbezorger geweest voor het gebruik van goed Nederlands op school én thuis. Sterke leerinhouden waren eveneens zijn stokpaardje. Al deze dingen en nog veel meer komen in dit boek aan bod.

In het eerste deel van deze autobiografie word je ondergedompeld in het schoolleven van de jaren ’60 en ’70 van de 20ste eeuw. En hoe leerling Pierre dit heeft beleefd. Dit gedeelte is chronologisch opgesteld tot aan het einde van zijn legerdienst.
Vanaf de jaren ‘80 wordt er overgeschakeld op het thematische waarbij de tijdvolgorde meestal wordt losgelaten. Wat dan weer zorgt voor een andere dynamiek. De lezer wordt onwillekeurig meegetrokken in de leefwereld van de schrijver. Zelfs ogenschijnlijk banale gebeurtenissen gaan opeens boeien door de levendige beschrijving en leuke metaforen.

De voornaamste boodschap in het boek is echter een pleidooi van de schrijver - die 40 jaar onderwijzer was – voor het opkrikken van het niveau van ons lager onderwijs en het belang van een grondige kennis van het Nederlands voor onze allochtone leerlingen. Het verschuiven van het inhoudelijke naar het “welbevinden” en het verwerven van attitudes is volgens de auteur een zorgelijke evolutie die het onderwijsniveau niet ten goede komt en ons steeds verder doet zakken naar de 18de plaats in de internationale rankings.

Het boek mag gezien worden als uitgangspunt voor een grondige discussie over de toekomst van het lager onderwijs in Vlaanderen.