Hans Heijmenberg verliest na een huwelijk van 54 jaar zijn vrouw Melissa. Zij waren niet alleen soulmates maar hadden ook hun Indisch verleden gemeen. Zij was het licht aan het einde van de tunnel van heimwee waarin hij terecht was gekomen na de gedwongen repatriëring als jongeman vanuit Indonesië naar bibberland. Zijn verdriet over haar dood is voor hem mede ondraaglijk omdat zij aan longkanker is overleden. Zelf rookte ze niet maar ze heeft ongewild jarenlang met Hans meegerookt. Verteerd door schuldgevoel en achtervolgd door herinneringen probeert hij zichzelf dood te drinken. Als dat na een jaar vol verdriet nog niet gelukt is besluit hij een door Melissa geuite wens uit te voeren. Kort voor haar overlijden had ze in de krant een bericht gelezen over een bijna 60 jaar oude, onopgeloste moord op een jonge vrouw bij kamp Walaardt Sacré. Hans had daar in 1960 zijn militaire diensttijd doorgebracht. Omdat Melissa wilde voorkomen dat hij na haar overlijden in een depressie zou raken had ze geprobeerd hem voor die moord te interesseren. Een jaar na haar dood begint hij aan de zoektocht. Met een verrassend resultaat.