ALS, ik kreeg het net voor het hip werd. Direct na de diagnose begon ik met schrijven, eerst e-mails aan vrienden en collega's, toen een blog. Ik gaf het de titel Garmt is experiencing ALS - so you don't have to! Ik vocht, huilde, beleefde en spuugde het uit op papier. Zo ontstond Als dan toch. Eerste boek (2015).

Dit tweede en laatste boek schreef ik grotendeels afhankelijk van de beademing en met ogen waarmee ik het toetsenbord op mijn computerscherm bedien. Mijn lijf lam maar mijn geest glashelder. Vol ophopende gedachten, want schrijven ging steeds moeizamer. Het gaat over uitrazen en neerstorten. Over leren genieten van het genot van anderen, naakt en weerloos betast en bepoteld worden, tot last zijn en me daar schuldig over voelen. Over de opbeurende lyrics van Nick Cave en Skunk Anansie. Over voortleen - in anderen.

Doodgaan is heel eenvoudig, een moment, iedereen kan het. Sterven is andere koek. Sterven is afronden, teruggeven voordat het uit je handen wordt gerukt, vrede bereiken. Maar het is ook een startpunt: je kunt pas echt leven als je goed kunt sterven.

Garmt van Soest (1977-2017)