1915 – De Grote Kroniek van Ieper Ieper. Na de turbulente herfstmaanden van 1914 lijkt het er op dat de zwaarste bombardementen achter de rug zijn. Het soldatenleven gaat zijn gang in de kletsnatte loopgraven aan de Ieperboog en langs de IJzer. Veel weggevluchte en geharde burgers keren terug naar hun toegetakelde stad en zoeken onderdak in een of ander leegstaand huis, ruïne, kelder of in de kazematten. De levensomstandigheden zijn er nochtans benard. Kloosterzusters, priesters en hulpverleners rijgen de dagen aaneen met het verzorgen van zieken en gekwetsten. En met het begraven van de doden. Het gebrek aan hygiëne, zuiver water en een bedenkelijke woonsituatie vormen de perfecte voedingsbodem voor een tyfusepidemie. Vaccinatiecampagnes om die ziekte in te dijken, stoten op de vooringenomenheid van de mensen. En ondertussen blijven de Duitsers Ieper bezoedelen met hun granaten en shrapnels. Elke dag opnieuw is er sprake van bominslagen, schade, doden, menselijke ellende. Ten noorden van Ieper krijgen de Potyze, het Wieltje, Sint-Jan, Zillebeke, de Menenstraat en het Hooge de volle laag. Dagelijks stromen duizenden militairen toe in Ieper, op weg naar die illustere plaatsen. In het modderige niemandsland bij het Hooge ligt het vol onbegraven lijken. In het voorjaar is de hevige uitbarsting van de strijd bij de aarden heuvel van Sint-Elooi te volgen vanop de hoge stadswallen van Ieper. De gevechten laten zich voelen tot in de Kruisstraat. De Britten willen een eind maken aan de Duitse bezetting van Hill 60. Met ondergrondse mijnen blazen ze de heuvel op en nemen ze stormenderhand de gigantische kraters over. De Duitse bestorming om de verloren posities te heroveren, sleept vele dagen aan en dat zal Ieper gevoeld hebben. De hel breekt los in en rond de stad. De ene voltreffer volgt de andere. Doden en gewonden stapelen zich op. Rond Geluveld en het Hooge blijven de Bri