In zijn zesde deel van 'De Kronieken van de Westhoek' is Ivan Vanherpe opnieuw op zoek gegaan naar de geschiedenis van zijn eigen streek en die van Vlaanderen. 'Een reconstructie van het verleden', zo omschrijft hij zijn werk. Hij vertelt over het wel en wee van onze voorouders. Hoe ze te maken kregen met geweld, godsdienst en oorlog. Hun tegenslagen, frustraties en menselijke ellende worden scherp in beeld gebracht. Aan de basis van zijn teksten liggen oude kronieken en handschriften die hij op zijn eigen manier tot leven wekt. Met zijn passie voor geschiedenis vertelt de auteur over het verleden alsof die nu aan het gebeuren is. Zijn teksten zijn een mix van empathie, humor en cynisme. De lotgevallen van eenvoudige mensen maar ook die van graven, koningen en keizers. Vanherpe laat niet na om de vinger op de wonde te leggen en zijn personages waar nodig te fileren tot slechte karakters, machtswellustelingen of ordinaire misdadigers. Met zijn nieuw werk – een turf van meer dan 700 bladzijden – belanden we via de Franken uiteindelijk in de jaren 1500. We maken de tabula rasa van de middeleeuwen mee. Weg met de oude tijd. Via Maria van Bourgondië geraakt Vlaanderen bij het huis van Oostenrijk en enkele jaren later krijgen we de Spanjaarden over de vloer. Turbulente tijden zijn het. Macht, geld, aanslagen, godsdienstfanatisme, rauw geweld. Dat zijn helaas weer de ingrediënten van deel zes. De wereld is nog niks veranderd.