De zon schijnt, de stad ligt er vriendelijk bij zo tegen de middag. Het terras is vol. Donker haar, rood bloesje, ik schat haar rond de twintig. Ze kijkt op van haar telefoontje en zegt tegen de jongeman die haar gezelschap mag houden: 'verdrietige mensen zijn vaak zo met zichzelf bezig, daar kan ik niet goed tegen.' Als je door de stad wandelt, kuier je te midden van duizend en een verhalen. Van al die mensen. De een is goed gemutst, een ander redt het maar net, allemaal proberen we er wat van te maken. Stukjes, kronkels, cursiefjes, we hebben er verschillende namen voor. Voor die notities die je maakt als je door de stad wandelt. In 'Buurvrouw' zijn zo rond de vijftig van de stukjes gebundeld die Auke van der Berg in de afgelopen tijd schreef. Zijn oude buurvrouw, de bibliothecaresse van de dorpsbibliotheek, de taxichauffeur die niet weet wat houden van is en de junk die rekent op pensioen komen voorbij, net als de verpleegster die ontslagen wordt en de consultant die door toeval weet hoe de wereld in elkaar steekt.