Ine Thissen is geboren op 3 november 1952. In dit autobiografisch verhaal in een dagboekvorm vertelt ze over een heel moeilijke periode uit haar leven. Hoe het voelt om letterlijk haar gezicht te verliezen. Door de ontdekking van een tumor in haar rechter onderkaak, onderging ze in oktober 2013 een ingrijpende kaaktransplantatie en een bijbehorende reconstructie. Ze laat de lezer meebeleven hoe tijdens deze periode de relatie met haar partner Marleen onder grote druk kwam te staan. Ze vertelt over het ziek zijn, de angst- en paniekaanvallen, het verdriet, de wanhoop en de eenzaamheid. Echter ook over de kracht, de hoop en het vertrouwen die ze uit het geloof mag ontvangen. Maar boven alles over de liefde die ze van Marleen en van een groot aantal bijzondere mensen om haar heen steeds weer mag ontvangen.
'Stille tranen' is een boek voor lotgenoten maar ook voor iedereen die haar verhaal wil lezen.

Paperback, 150 pagina's
ISBN: 978-94-91920-80-6
Uitgever : Bullseye Selfpublishing

******************************************************

“Een prachtig boek waarin Ine ons openhartig deelgenoot maakt van een impactvolle periode in haar leven. Je wordt vanaf de eerste bladzijde meegenomen op het eigen wijze pad naar genezing dat zij en haar partner hebben gevolgd. Een boek dat je dóór wilt blijven lezen en waar iedereen, ook als je gezond bent, inspiratie uit kan putten.”

Helma Lieberwerth - trainer, inspirator en opleider

******************************************************

Een ontroerend geschreven waargebeurd verhaal door Ine Thissen.
Knap, hoe je een begin hebt gevonden dit verhaal op papier te zetten en mij Irene Bex als lezeres én recensent wist mee te slepen om dit boek in ėėn dag uit te lezen.
Misschien ook wel omdat ik zelf (ex) Hoofd-Halskanker patiënte ben. Voor mij zo herkenbaar en soms lees ik alinea's die ik zelf kon hebben geschreven. Een "stille traan" vloeide ook bij mij tijdens het lezen. Zoveel personages die je hebben begeleid in dit (ziekte) proces. Je partner Marleen, jullie ouders, je broer en overige familieleden, jullie lieve hond Sogno, en alle anderen die je/jullie hier doorheen gesleept hebben. Evenals de prachtige muzieknummers die een grote rol in dit proces zijn geweest en nóg steeds zijn. Tip voor de lezer: speel de toepasselijke muziek eens af (als break) tijdens het lezen van dit zeer kwetsbare boek . Dan komt het pas écht binnen!

Wanneer je zulke intense jaren van behandelingen, pijn, eenzaamheid, verdriet en hoop beleefd en nog maar weinig zonnestralen je kunnen bereiken, kunnen denkelijk alleen lotgenoten of mensen die een soortgelijke nachtmerrie meegemaakt hebben, zich enigzins inleven in hetgeen, hoe jij je keer op keer moet hebben gevoeld. Wat zo mooi is, is dat er ook beschreven wordt dat je levenspartner Marleen al die jaren troost en een luisterend oor voor je is geweest, want ziek ben je samen! Marleen heeft je al die tijd moed weten in te spreken, dat ze na jaren zorg voor jou Ine, zelf uitgeput is geraakt en in een flinke burn-out terechtkomt. En toen bewees jij Ine dat je wederom ook een grote steun voor Marleen kon zijn.

Ik wil eindigen met de tekst die er voor mij uitsprong:
Door elkaar los te laten, kunnen wij ons vasthouden!

En dat is jullie gelukt. Chapeau......

Irene Bex

******************************************************

Mijn vak is een wonderlijk gebeuren. Alle mensen die ik beroepsmatig zie, hebben een verhaal. Meestal verteld door hun mond, praat de mond met woorden. Maar soms… dan spreekt de mens er omheen, de geschiedenis zonder woorden. De rimpels, de huid, een ring aan een vinger, een foto in een medaillon…Voor mij rijst de vraag, wie zit hier? En dan volgt mijn uitnodiging. Vertel je verhaal. Ieder mens met zijn eigen geschiedenis.

Omdat ik gebitsprothesen maak, en de patiënten vaak een hogere leeftijd hebben, is het een restaurerende, corrigerende en esthetische vervanging van de natuurlijke dentitie. Maar het is ook een hulpmiddel met een maatschappelijke en sociale functie. Vaak zeggen patiënten: “Ik ben nog liever naakt, dan dat ik geen tanden in mijn mond heb”. De tanden maken de mens.

Ine’s relaas is een duidelijke verwoording van wat er gebeurd als al deze functies door een nare aandoening geraakt worden, niet te vergeten de daaropvolgende therapieën en behandelingen. Ik heb het van dichtbij gevolgd, en al zie ik haar niet dagelijks, deze dingen blijven je bij. Het speelt wel in je hoofd, met grote regelmaat. Zo’n intiem beroep voer je niet uit zonder medeleven, iedere professional in de zorg kent dit gevoel.

Het boek brengt verslag van een ingrijpende episode uit Ine’s leven, en haar dierbaren. Het kwetsbare en jarenlange proces, leven tussen hoop en vrees. Maar ook de veerkracht van liefde, en het wonderlijke lichaam, dat veel kan hebben, maar ons allemaal ook in de steek kan laten. Dit weten we allemaal, we hebben allemaal stille tranen…

Marja Hoogsteder, tandprotheticus