Een zorginstelling is geen pindakaasfabriek

Reizen om te verwerken. Wouter B. Blokhuis (1938) neemt de lezer mee op een reis die eruit lijkt te zien als een vakantiereis. Doordat er tijd te over is tot nadenken, laat hij de gebeurtenissen die geleid hebben tot het overlijden van zijn vrouw Inge in een verpleeghuis de revue passeren. Daarbij gevoegd vormen zijn jarenlange ervaring als lid van de cliëntenraad en zijn vakmatige achtergrond als – inmiddels gepensioneerd – huisarts, de ingrediënten van een boeiend verhaal. De lezer komt enerzijds in aanraking met het verwerkingsproces van het verlies van een naaste, anderzijds wordt de lezer een ruime blik gegund achter de voordeur van een verpleeghuis. Een blik die door managersactiviteiten wellicht wat ontnuchterend werkt.

Paperback, 216 pagina's
ISBN: 978-94-91920-72-1


Boekrecensies:

Tekort schietende zorg, teveel managers zonder kennis van zorgzaken – aanklachten die meer verpleeghuizen tegenwoordig ten deel vallen. Met stijgende verbazing over wat er allemaal mis kan gaan in de zorg heb ik verder gelezen, waarbij de beschrijving van Franse bezienswaardigheden als rustpunt fungeerden. Een bijzonder boek, dat bestuurders in de zorg tot nadenken kan aanzetten. Jos van der Poel | Alzheimer Nederland, team Dialoog en Landelijke Hulp

Het boek van Wouter Blokhuis “Inge’s laatste reis” is rauw en taboedoorbrekend. En is ook oprecht en bitterzoet. Liefde, aftakeling, onmacht en nieuwe liefde naast elkaar, door elkaar en tegelijkertijd. De beleving van het proces van dementie door een geliefde. De impact die het heeft op gezin, werk, relatie. De visie en blik op de verpleeg(t)huiszorg door de ogen van een intensieve mantelzorger zijn verrijkend voor iedere zorgbestuurder en manager. Het boek is een must read voor alle (centrale) cliëntenraadsleden, managers, bestuurders, verplegenden en verzorgenden en mantelzorgers en vrijwilligers in de langdurige, intensieve verpleeg(t)huiszorg!
Marika Biacsics – van der Horst
Directeur – bestuurderNetwerk Cliënt-en-Raad Zorg (NCZ)

Wouter Blokhuis beschrijft op geheel eigen en zeer kritische wijze de laatste acht jaren van het verblijf in het verpleeghuis van zijn vrouw Inge, die aan de ziekte van Alzheimer lijdt. Mede door zijn medische achtergrond is hij extra gefocussed op de kwaliteit van haar verzorging. Omdat Inge niet meer kan praten is het extra moeilijk te ontdekken hoe het haar vergaat. De aandacht die nodig is voor iemand die aan Alzheimer lijdt, met name om subtiele veranderingen te ontdekken en tijdig ingrijpen mogelijk te maken, komt in het gedrang door het huidige beleid en het korten op de zorg. Door het toegenomen wantrouwen tussen de zorgspelers en het daaruit voortvloeiende registratiesysteem blijft er te weinig tijd over voor handen aan het bed. Marktwerking lijkt samenwerken in de weg te staan. Ondanks de mooie reis door Frankrijk, in het gezelschap van de begripvolle Rachel, kan Wouter zijn boosheid en machteloosheid hieromtrent niet van zich af zetten. Het boek lijkt dan ook geschreven als spiegel voor de verantwoordelijke zorginstanties en we mogen hopen dat het daar gelezen en op waarde geschat wordt. Het geeft echter ook een goede indruk omtrent de zware taak van een mantelzorger, die naast de verzorging van de naaste ook nog een eigen leven in stand moet zien te houden.
Bob Kniese | Coördinator Reizend Alzheimer Café Heuvelrug | Penningmeester Alzheimer Nederland afd Zeist eo

Dit boek is één grote aanklacht tegen de verantwoordelijke personen in een niet met name genoemd verpleeghuis. De echtgenoot van Inge, een dementerende vrouw, die er zeven jaar woonde voor zij overleed, schrijft er zeer geëmotioneerd over. Hij is huisarts en later lid, zelfs enige tijd voorzitter van de cliëntenraad en beschrijft woedend de wantoestanden, die zoals bekend, nogal eens in verpleeghuizen in min- of meerdere mate voorkomen. De cliëntenraad hier, bedoeld om de belangen van de bewoners te behartigen, heeft nauwelijks of niets in te brengen. Ze worden genegeerd en het zijn de – veertien – managers, de – twee –regiomanagers en oppermanager (de directrice) die het voor het zeggen hebben. Ook zijn er nog twee dames aangesteld om de gelden ten behoeve van zogenoemde ‘waardigheid en trots’ te gebruiken en, o ja, er is ook nog een regiobeheerder. De schrijver neemt geen blad voor de mond. De wantoestanden, die hij tussen zijn reizen door beschrijft, mogen wat hem betreft bekend worden. Zijn conclusie: ‘Management en zorg zijn twee totaal verschillende werelden.’ Een schokkend boek, lezenswaardig voor iedereen die bij ouderenzorg in verpleeghuizen betrokken is.
T. van Oirschot-Sparla | NBD Biblion