Geen elektra, waterleiding, telefoon, tractor of tv. Met de paardenploeg voren trekken over kamp en es. Naegelholt van het huisgeslachte varken; de Graafschapbode in plaats van Twitter, Instagram of Whatsapp. Inmiddels een halve eeuw woonachtig in het westen des lands denkt Gerrit Wildenbeest vaak terug aan zijn jeugd in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw op de Achterhoekse boerderij Nieuw-Tammel. Zijn eerste levensjaren voltrokken zich in een verstilde wereld zonder de gemakken van de moderne tijd.
Een geharnaste plattelandsidylle tegen een decor van roggekampen, hooilanden, singels en slenken.
Dit boek doet verslag van een nabij verleden dat toch al zo ver weg lijkt, in de hoop dat de lezer zich een voorstelling kan maken van een verdwenen wereld. Het schetst ook de veranderingen die zich in hoog tempo aandienden. Ruilverkaveling en beekkanalisatie verkleurden de landschappelijke entourage; elektrificatie en mechanisatie brachten de grote wereld binnen. Kerk en naoberschap verloren hun gezag, de gesloten plattelandssamenleving ontbolsterde.
Het timide plattelandsjongetje veranderde in een langharige jongeling die eind jaren zestig de Achterhoek achter zich liet. Sindsdien is heimwee naar dit bijzondere plekje in de bocht van de Keizersbeek zijn metgezel. Een kleine plattelandsgeschiedenis als aandenken én eerbetoon.
Gerrit Wildenbeest (Aalten, 1950) woonde, werkte en studeerde na zijn vertrek uit de Achterhoek onder meer in Dronten, Amsterdam, Wageningen en Lisse. Hij publiceerde, naast honderden landbouwkundige artikelen, over uiteenlopende onderwerpen als feesten en rituelen, de tijdsbeleving ten plattelande, gebarentaal, het Brabantse dorpsleven, en boerenorganisaties. Zijn in 1983 verschenen en verschillende malen herdrukte studie over de Winterswijkse Scholteboeren leidde tot een heftige polemiek met regionale historici.