De Gazastrook, een brandend stipje in het Midden-Oosten, dat ruwweg 80 maal kleiner is dan la petite Belgique. U kent het van het nieuws. Van de gewapende strijd, in associatie met woorden als 'terrorisme' en 'bezetting', in verhouding tot Israël. Of van de gelekte diplomatieke communicatie van de VS waarin Israël letterlijk bekende dat het de Gazaanse economie 'op de rand van instorting wil brengen, zonder het laatste zetje te geven'.
Nochtans gaat het om mensen. En die staan centraal in dit epos van Inge Neefs. Anah, een jonge Palestijnse, neemt je bij de hand. Ghazza ala raasi, verzucht ze. Vrij vertaald: 'Gaza op mijn hoofd.' Ze koestert het land maar vindt het leven een verdrukkend gevecht. Ook Ibrahim, Ibtisam en Abdallah krijgen een gezicht, samen met de schrijfster zelf, die als Belgische een jaar in de Gazaanse microkosmos verbleef.
Gaza op mijn hoofd is een fijn staaltje literaire non-fictie over leven in een militair bezet en afgezonderd gebied, waar uitzichtloosheid jongeren naar het buitenland doet verlangen, over drones en F16's die onzichtbaar maar oorverdovend luid aanwezig zijn, over veerkrachtigheid en verzet maar ook over worstelen met culturele tradities, waterpijp met appelsmaak en de overweldigende aanbidding van FC Barcelona.