In zijn kleine kamer, die hij met veel moeite ondanks de onwil en tegenwerking van zijn reclasseringsambtenaar had kunnen krijgen, bladerde Madhir door het plaatselijke krantje. Plotseling stokte zijn adem. Daar op een foto stond naast een vuilniswagen een man die hij herkende. Zijn handen begonnen te trillen en hij moest de krant even neerleggen. Ondanks het ijzige gevoel
voelde hij een paar druppels zweet op zijn voorhoofd. Gedachteloos veegde hij ze weg. Daar op die foto stond de man die hem zoveel jaar geleden had kunnen vrijpleiten. De man waar nóch zijn advocaat, nóch de politie in geloofde en waar niemand naar op zoek was gegaan.


Het blijkt dat de wereld altijd anders in elkaar zit. Pas na een lange tijd met veel pijn, waarin hij opnieuw wordt verdacht van een zware misdaad en hij aan het eind opnieuw geconfronteerd wordt met verlies, is daar de oplossing.