Het graf van de wever is niet alleen een van de beste, het is ook een van de meest geliefde stukken fictie in de Ierse literatuur.

Op de oeroude begraafplaats Cloon na Morav – de Dodenakker – mag niet iedereen worden begraven. In het kleine Ierse dorp is dit privilege alleen aan de oudere families en clans vergund. En daarvan zal binnenkort niemand meer in leven zijn. Mortimer Hehir, de wever die pas gestorven is, hoort tot een van die clans. Maar het graf van zijn clan is niet zomaar te vinden. Cloon na Morav is een doolhof van door donkergroene korstmossen bedekte, afgebroken zerken. Hier bestaat geen pad, geen plattegrond of register en geen enkel grafschrift is compleet. Zijn weduwe weet niet waar ze haar man moet begraven. Alleen twee bejaarde mannen, Meehaul Lynskey de spijkerslager en Cahir Bowes de steenbikker, kunnen die plek misschien vinden. In hun gezelschap en samen met twee jonge grafdelvers gaat de weduwe van de wever de begraafplaats op. Maar de zoektocht blijkt niet eenvoudig. Met elke mislukte poging raken de twee oude mannen verder verstrikt in gebakkelei over wie de geschiedenis van Cloon na Morav – en dus van zijn bewoners – het beste kent. Het graf van de wever is een poëtisch en tragikomisch verhaal dat in zwarte humor niet onderdoet voor het werk van Samuel Beckett en Flann O’Brien. Seumas O’Kelly (Loughrea, County Galway, ca. 1880 - Dublin, 1918) was een zeer productieve schrijver en journalist. Hij was klasgenoot van James Joyce op het University College van Dublin en heeft diverse toneelstukken, twee romans en vier verhalenbundels op zijn naam staan. Seumas O’Kelly stierf op achtendertigjarige leeftijd aan een hersenbloeding na een inval van een groep Britse soldaten op de redactie van Nationality, de krant van Sinn Féin, waarvan hij hoofdredacteur was. Zijn meesterwerk, Het graf van de wever (The Weaver’s Grave), postuum gepubliceerd in 1919, komt in de meeste bloemlezingen van de Ierse literatuur voor en is het eerste boek van zijn hand dat in het Nederlands wordt vertaald.