In krachtige beelden, nu eens melancholiek, dan weer ironisch van toon, verkent Ine Zantingh de wereld om haar heen en binnen haarzelf.

Welke ruimte durf je in te nemen en wat zijn je bewegingen daarbij? Soms zijn het bewegingen naar voren, de buitenwereld in, soms zijn het terugtrekkende bewegingen, naar de binnenwereld toe. In beide werelden is veel wat om taal vraagt, een taal die altijd helder van toon is en zich graag laat vinden door de lezer.